تحلیل سریال «تهاجم مخفی» | اپیزود ۱ [پایلوت]

«تهاجم مخفی» بازگشت به تم و فضایی است که برادران روسو با قسمت دوم فیلم #کاپیتان_آمریکا بنای آن را در MCU گذاشته بودند. شاید حتا بهتر است آن را نمونه‌ی بزرگ‌تر (در مقیاس ابعاد اتفاقات) همان قصه بدانیم؛ نفوذ، جاه‌طلبی، غافلگیری، عدم اعتماد و فضای دارک و جدی. اما تفاوت آن‌جاست که این‌بار جای یک ابرقهرمان با قدرت‌های فوق بشری، شاهد یک تریلر جاسوسی انسانی برای مقابله با این نفوذ هستیم. 

پایلوت «تهاجم مخفی» علی‌رغم ساخت فضایی جذاب و توییست‌های خارج از انتظار، اتفاق ویژه‌ای در روایت یک قصه‌ی جاسوسی نیست و تقریبن روی کلیشه‌های معمول این ژانر استوار است. البته منظور از کلیشه نه از لحاظ ریز جزئیات، بلکه اتفاقات کلی یک اثر جاسوسی است. برای مثال فارغ از کیفیت و عملکرد نهایی سریال‌های #میس_مارول و #شی_هالک، باید اذعان کرد که پایلوت‌های این دو سریال به‌شدت بوی تازگی و ایده‌های جدید می‌داد و همین موضوع آن دو پایلوت را تماشایی کرده بود. ولی این‌جا، در MCUای که فیلم «کاپیتان آمریکا: سرباز زمستان» (یکی از بهترین فیلم های مارول) در آن ساخته شده، اپیزود اول «تهاجم مخفی» یک اثر درجه ۲ یا حتا ۳ در این ژانر است. یکی از مهم‌ترین ارکان این ژانر کشاندن مخاطب به دنبال قصه است. کاری که «#ماموریت_غیر_ممکن»‌ها به بهترین نحو آن را انجام می‌دهند. اما این‌جا جز در سکانس آشوب پایانی خبری از اتفاقاتی نیست که مخاطب را به دنبال خود بکشاند. اما باید بر این موضوع نیز واقف بود که وجود موجوداتی نظیر اسکرال‌ها -که قدرت تغییر چهره دارند- در یک داستان، به خودی خود باعث جذابیت و غیرقابل‌پیش‌بینی‌بودن خواهد شد. 

مورد دیگر نحوه‌ی به نمایش درآمدن اتفاقات است که مشخص نیست با توجه به تم کلی سریال و به منظور گیج‌شدن مخاطب، این‌قدر همه‌‌ی سکانس‌ها در هم و به هم چسبیده‌اند یا از ضعف‌های فنی و تدوین سریال است.

شاید جذاب‌ترین اتفاق برای MCU ساخته‌شدن یک پروژه‌ی اختصاصی برای ساموئل ال‌جکسون و نیک فیوری بود که با سریال «تهاجم مخفی» به حقیقت تبدیل شد. ال‌جکسون پس از حضور ۱۵ساله در مارول کاملن شایسته‌ی این بود که در یک پروژه‌ی اختصاصی نقش نیک فیوری محبوب را ایفا کند. او در کنار #اولیویا_کلمن، #امیلیا_کلارک و #بن_مندلسون تیم بازیگری‌ای را تشکیل داده‌اند که همچون نام‌شان، نتیجه‌ی خوبی را هم به مجموعه آورده‌اند. کینگزلی بن ادیر نیز در همین اپیزود ابتدایی یک ویلن قدرتمند ‌را به نمایش گذاشته که با کسی شوخی ندارد و فقط هدفش را دنبال می‌کند. از دیگر نکات مثبت سریال هم باید به جلوه‌های ویژه و فیلم‌برداری سریال اشاره کرد.

در مجموع پایلوت «تهاجم مخفی» نجات خود را مدیون پایان‌بندی هیجان‌انگیز و غافلگیرکننده‌اش است. یعنی جایی که به صورت کامل با توانایی‌های ویلن و جنبه‌ی خبیثانه‌ی قدرت‌ اسکرال‌ها آشنا می‌شویم. باید صبر کرد و دید که خالقین سریال چه فراز و فرود‌های دیگری برای جذاب‌تر کردن اثرشان در نظر گرفته‌اند.