تحلیل سریال قهوه ترک | اپیزود نخست [پایلوت]
علی یوسفی
/فیلم‌نامه: قابل دیدن/
این حجم تصور کلاسیک از پایلوت یک سریال در سال ۱۴۰۲، در روزهایی که مظهر سریال‌های مدرن فرنگی یعنی «وراثت» به ته خط رسید، حیرت‌انگیز است. این چهل‌وچنددقیقه‌ای که دیدیم می‌توانست به راحتی نیمی از یک قسمت باشد اگر اصرار بر نوشته‌شدن و ساختن‌ش وجود داشت و در نیمه‌ی دوم اپیزود شخصیت‌های کلیدی دیگر و فضای داستان در استانبول هم معرفی می‌شد تا سریال بتواند مخاطبان بالقوه‌اش را بالفعل کند و یا اصلن تازه از این‌جا که تمام شد شروع می‌کرد و این داستان «دختری به ته خط رسیده که به امید یک عشق راهی غربت می‌شود» را، در چند خط دیالوگ برای‌مان تعریف می‌کرد. فیلم‌نامه‌ی اپیزود نخست کوهی از کلیشه است: دختر و پسر گیتاربه‌دست اجرای خیابانی (به‌عنوان نماد نسل تازه؟ بیست سال است نسل تازه یا در خیابان گیتار می‌زند برای جوانی، یا رپ می‌کند)، پدر سخت‌گیر مخالف مهاجرت دخترش، جاده‌ی مرزی و خلاف‌کار بامرام، ایرونی بیرون مرز هم‌چنان بامرام، خواهر دل‌سوز نگران (این‌جا با چاشنی دوقلوبودن و یک بازیگر بازی‌اش کردن) و بگذارید حدس بزنیم؛ عاشق تو-زردی که برای دختر دام پهن کرده است لابد! آن امتیاز «قابل دیدن» اما برای این است که این‌ها را محمد رضایی‌راد تمیز نوشته است. دیالوگ‌نویسی‌اش و صحنه‌نویسی‌اش تمیز است اما همین و بس. امیدواریم قصه جلوتر پیچی جدی برای فرار از کلیشه اندیشیده باشد.
/کارگردانی و فنی: خوب/
تلاش علیرضا امینی برای ساختن یک سریال استاندارد خصوصی، در قاب‌بندی و در اشل بین‌المللی برگزارکردن سکانس‌ها، به‌خصوص از جایی که قصه به جاده می‌زند، چشم‌گیر است. او و تصویربردارش محمد رسولی -که دارد به فیلم‌برداری قابل اتکا بدل می‌شود-، طراحان‌ش در صحنه و لباس و البته پست‌پروداکشن تمیز کار در موسیقی و تدوین و ... پایلوت «قهوه ترک» را «قابل قبول» می‌کنند. چنان که گفتم اگر قصه زمین‌شان نزند، با ورود شخصیت‌های تازه، می‌توان امید داشت که این اجرای خوب، در کشش و درگیرکردن تماشاگر هم موفق عمل کند.
/بازی‌گری: قابل قبول/
طبعن نخستین اپیزود داستان دو خواهر دوقلو که هرکدام یک خصوصیت اخلاقی دارند و یک جهان‌بینی، و تعقیب آن‌ها در دو مسیر، از آن بازیگر این نقش است: سارا رسول‌زاده. اجرای رسول‌زاده تمایز دو خواهر را درآورده؛ و باور می‌کنیم دوتا بودن او را. در فصل‌هایی به‌خصوص در سمت دختر عاصی، بی‌کله‌گی و خسته‌گی توأمان‌ش را خوب از کار درآورده، در فصل‌هایی هم اندازه‌ای که باید نمی‌درخشد. بازی‌گران فرعی جز شاهرخ فروتنیان که ناباورانه در تصویری دورتر از آن شخصیت دوست‌داشتنی و کول همیشه، به‌طور کامل «بد» و پرادا بازی کرده، گلیم خودشان را از آب بیرون می‌کشند. از اپیزود دو باید منتظر ورود بازی‌گرهای اصلی دیگر باشیم تا بشود کیفیت بازی‌گری سریال را قضاوت کرد.
/نتیجه‌گیری: قابل قبول/
با قدری آسان‌گیری، این امتیاز را به «قهوه ترک» برای اپیزود اول دادیم، چون فکر می‌کنیم این پایلوت همه‌ی بضاعت سریال نیست و می‌شود به ادامه‌ی مسیرش امیدوار بود.