اگر ارزشیابی را " فرایند جمع‌آوری نظامند اطلاعات درباره موردِ ارزشیابی به منظور: كسب شناخت، بهبود عملكرد، یادگیری، پاسخگویی، برقراری ارتباطات و برنامه‌ریزی برای آینده "تعریف نماییم ؛ در این صورت ارزشیابی توانمند ساز بخشی از چشم انداز خرد ورزانه ارزشیابی است كه در آن مفاهیم، فنون ویافته های ارزشیابی برای انگیزاندن پیشرفت و بالندگی به كار گرفته می شود.
ارزشیابی توانمند ساز جهت گیری صریح ارزشی داشته و به منظور کمک به مردم برای کمک به خودشان وبهبود برنامه هایشان از طریق خود ارزشیابی و تفکر با مشارکت موردِ ارزشیابی و ذی نفعان ارزشیابی، طراحی شده و به اجرا گذاشته می شود. ارزشیاب بیرونی اغلب نقش یک مربی یا تسهیلگر مکمل را با توجه به ظرفیت های درونی برنامه ایفا می نماید.
الگوی ارزشیابی توانمند ساز(Empowerment Evaluation Model) یکی از مدل های نسبتا جدید ارزشیابی می باشد که برای اولین بار در سال 1993 توسط دیوید فیترمن وهمکاران در امریکا طراحی شده است. معرفی این الگو در ایران و در منابع فارسی زبان از سال 1380 توسط محمد حسن محقق معین آغاز شده است.
ارزشیابی توانمند ساز برای کمک به مردم در گروه ها،برنامه ها و سازمان ها طراحی شده است. ارزشیابی توانمند سازدارای سه مرحله است.در اولین مرحله رسالت ها و اهداف کلی سازمان و یا برنامه تبیین می گردد. مرحله دوم در بردارنده تعریف و ممیزی فعالیت ها بوده و در مرحله سوم برنامه ریزی برای آینده صورت می گیرد.در یک کلام ارزشیابی به بخشی از برنامه ریزی و مدیریت عادی سازمان یا برنامه تبدیل شده و این به معنای نهادی کردن و درونی شدن ارزشیابی است.
ارزشیابی توانمندساز این كمك را می كند كه با توانمند شدن مردم، افراد مختلف در سازمانها و محلات و هر مجموعه‌ای كه حضور دارند با یكدیگر كار كنند، مسائل شان را تعریف کرده و با استفاده از فنون ارزشیابی توانمند سازاز جمله الگوی منطقی طراحی برنامه و الگوی منطقی طراحی ارزشیابی، کیفیت را یافته و راه حل هایی با هزینه موثر برای بهبود برنامه ها و ارزشیابی هایشان بیابند. فرایند ارزشیابی توانمند ساز در گروه ها و سازمان ها معمولابا یک کارگاه آموزشی شروع می شود.