آزمایش میوگلوبین

ممکن است از آزمایش میوگلوبین خون برای تشخیص آسیب عضلانی استفاده شود.  هنگامی که قلب یا عضله اسکلتی آسیب می‌بیند، میوگلوبین در خون آزاد می‌شود. سطح میوگلوبین خون با آسیب شدید عضلانی می‌تواند خیلی سریع افزایش یابد و در عرض چند ساعت پس از آسیب اندازه‌گیری می‌شود.

 میوگلوبین توسط کلیه‌ها از خون فیلتر شده و از طریق ادرار دفع می‌شود. گاهی، از آزمایش ادرار برای بررسی سطح میوگلوبین در افرادی که آسیب زیادی به عضلات اسکلتی آن‌ها وارد شده است (رابدومیولیز) استفاده می‌شود. سطح میوگلوبین ادرار میزان آسیب عضلانی را نشان می‌دهد و از آنجا که میوگلوبین برای کلیه سمی است، خطر آسیب کلیه را منعکس می‌کند.

آزمایش میوگلوبین خون هنگامی ممکن است درخواست شود که عضلات شما، به عنوان مثال، در اثر ضربه یا دیستروفی عضلانی آسیب دیده باشد.

ممکن است آزمایش میوگلوبین ادرار در صورت  آسیب زیاد به عضله اسکلتی که منجر به تجزیه سریع عضله می‌شود و آسیب به کلیه‌ها که مربوط به وجود میوگلوبین زیادی در ادرار است، درخواست شود.

 افزایش میوگلوبین خون به معنای آسیب دیدگی اخیر در بافت عضلانی است.  چند نمونه از دلایل افزایش سطح عبارتند از:

•  حوادثی که منجر به ضربه عضلانی می‌شود.

•  تشنج

•  عمل جراحي

•  هرگونه بیماری عضلانی، مانند دیستروفی عضلانی

•  التهاب عضلات اسکلتی (میوزیت)

• حمله قلبی

 سطح قابل توجهی از میوگلوبین ممکن است در اثر رابدومیولیز ایجاد شود (به قسمت زیر مراجعه کنید).

سطح میوگلوبین در ادرار به طور معمول بسیار کم ویا غیرقابل تشخیص است.  سطح بالای میوگلوبین ادرار نشان دهنده افزایش خطر آسیب و نارسایی کلیه است. آزمایشات اضافی مانند اوره، کراتینین و آنالیز ادرار (آزمایش کامل ادرار) برای کنترل عملکرد کلیه در این افراد انجام می‌شود.

 نمونه‌هایی از برخی شرایط مرتبط با میوگلوبین در ادرار عبارتند از:

•  فعالیت بدنی بیش از حد در افرادی که تمرینات کافی نداشته‌اند

•  آسیب‌های از نوع له شدگی و آسیب‌های دیگر

•  عفونت‌های ویروسی (علت شایع در کودکان)

•  سموم یا داروهای خاص

•  بیماری پیشرونده عضلانی

•  آسیب  ناشی از گرما

•  اختلالات ارثی (ژنتیکی) یا متابولیکی که بر عضلات تأثیر می‌گذارد.

 رابدومیولیز تجزیه سریع بافت عضلانی است.  این وضعیت می‌تواند در اثر آسیب جدی به عضلات از چندین منبع مختلف ایجاد شود. مثال‌ها عبارتند از:

•  ضربه، صدمات خرد کننده مانند تصادفات رانندگی

•  شوک الکتریکی از منابع ولتاژ بالا

• سوختگی جدی یا گسترده

•  لخته خون (ترومبوز) که مانع جریان خون در بافت‌ها و اندام‌ها می‌شود

•  قرار گرفتن در معرض سموم مانند فلزات سنگین، سم مار یا مونوکسید کربن

•  عفونت‌هایی مانند HIV  آنفلوانزا، استرپتوکوک (این در کودکان بیشتر از بزرگسالان اتفاق می‌افتد)

•  اختلالات ژنتیکی یا متابولیکی که بر عضلات تأثیر می‌گذارند

•  بیماری‌هایی مانند دیستروفی عضلانی یا بیماری‌های زمینه‌ای مانند دیابت که به خوبی کنترل نشده باشد، کم کاری تیروئید یا پرکاری تیروئید
•  برخی از داروها

 عوارض ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که بعد از آسیب دیدن عضله، سلول‌ها به سرعت محتوای خود را در خون آزاد کنند، که باعث آسیب به کلیه‌ها (آسیب حاد کلیه) و انعقاد داخل عروقی منتشر (DIC) می‌شود.  به محض تشخیص این وضعیت و باتوجه به شدت آن، فرد مبتلا به رابدومیولیز ممکن است با مایعات داخل وریدی و سایر مراقبت‌های حمایتی تحت درمان قرار گیرد.  سایر اقدامات ممکن است برای محافظت از اندام‌های فرد انجام شود.  به عنوان مثال، ممکن است فرد برای جلوگیری و یا محدود کردن آسیب کلیه‌ها دیالیز شود.

 برخی از نمونه‌ها عبارتند از:

•  داروهای مضر مانند الکل (اتانول)، هروئین و کوکائین

•  آنتی بیوتیک‌ها (آمفوتریسین B، آمپی سیلین)

•  داروهای بیهوشی

•  داروهای ضد افسردگی

•  آنتی هیستامین‌ها

•  آسپرین (سالیسیلات‌ها)

•  کورتیکواستروئیدها

•  لیدوکائین

•  لیتیوم

•  استاتین‌ها (برای درمان کلسترول بالا استفاده می‌شود)

•  تئوفیلین

به طور کلی، درخواست روتین برای میوگلوبین معمولاً لازم نیست.  درد و ضعف عضلانی از علائم شایع بسیاری از شرایط موقتی است که بدون درمان خاص از بین می‌رود.  با این حال، اگر کسی دارویی مصرف می‌کند یا در معرض ماده‌ای قرار گرفته است که با آسیب احتمالی عضله مرتبط است، آزمایش ممکن است ضروری باشد.

 آزمایش میوگلوبین خون همراه با آزمایش تروپونین به عنوان نشانگرهای زیستی (بیومارکر) قلب برای کمک به تشخیص زود هنگام حمله قلبی استفاده شده است. با این حال، در ایالات متحده، آزمایش میوگلوبین برای تشخیص حملات قلبی کمتر استفاده می‌شود و مطالعات جدید نشان داده‌اند که مارکرهای جدیدتر (به عنوان مثال، تروپونین) برای این منظور بهتر هستند.

 سطح میوگلوبین در خون طی ۲-۳ ساعت پس از حمله قلبی یا سایر آسیب‌های عضلانی شروع به افزایش می‌کند، طی ۸-۱۲ ساعت به بالاترین سطح خود می‌رسد و به طور کلی در طی یک روز به حد طبیعی می‌رسد. افزایش میوگلوبین زودتر از تروپونین قابل تشخیص است، اما به اندازه‌ی تروپونین برای آسیب قلبی اختصاصی نیست و به‌مدت طولانی مانند تروپونین بالا نخواهد ماند.

اگر میوگلوبین در طی ۱۲ ساعت پس از شروع درد قفسه سینه افزایش پیدا نکند، حمله قلبی بسیار بعید است.  اگرچه نتیجه منفی میوگلوبین به طور موثری حمله قلبی را رد می‌کند، اما باید نتیجه مثبت با آزمایش تروپونین تأیید شود.

 افزایش سطح میوگلوبین می‌تواند پس از تزریق عضلانی یا ورزش شدید رخ دهد.  از آنجا که کلیه‌ها میوگلوبین را از خون خارج می‌کنند، ممکن است سطح میوگلوبین در افرادی که کلیه آن‌ها از کار می‌افتد زیاد باشد. مصرف زیاد الکل و داروهای خاص نیز می‌تواند باعث آسیب عضلانی و افزایش میوگلوبین در خون شود.

 آزمایش نوار تست ادرار برای هموگلوبین نیز می‌تواند در حضور میوگلوبین مثبت باشد. اگر آزمایش  نوار تست (دیپ استیک) ادرار مثبت باشد و حضور میوگلوبین مورد تردید باشد، باید با آزمایشات اختصاصی‌تری میوگلوبین تائید شود.