آیه 61 سوره نور

لَيْسَ عَلَى الْأَعْمَىٰ حَرَجٌ وَلَا عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَلَا عَلَى الْمَرِيضِ حَرَجٌ وَلَا عَلَىٰ أَنْفُسِكُمْ أَنْ تَأْكُلُوا مِنْ بُيُوتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ آبَائِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أُمَّهَاتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ إِخْوَانِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَخَوَاتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَعْمَامِكُمْ أَوْ بُيُوتِ عَمَّاتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَخْوَالِكُمْ أَوْ بُيُوتِ خَالَاتِكُمْ أَوْ مَا مَلَكْتُمْ مَفَاتِحَهُ أَوْ صَدِيقِكُمْ ۚ لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَنْ تَأْكُلُوا جَمِيعًا أَوْ أَشْتَاتًا ۚ فَإِذَا دَخَلْتُمْ بُيُوتًا فَسَلِّمُوا عَلَىٰ أَنْفُسِكُمْ تَحِيَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُبَارَكَةً طَيِّبَةً ۚ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمُ الْآيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ

[24–61] (مشاهده آیه در سوره)

<<60	آیه 61 سوره نور	62>>
سوره : سوره نور (24) جزء : 18 نزول : مدینه ترتیل ترجمه (مکارم شیرازی)

ترجمه های فارسی

• الهی قمشه‌ای
• انصاریان
• فولادوند
• آیتی
• مکارم شیرازی

بر نابینایان و لنگان و بیماران باکی نیست (که به جهاد نروند یا تندرستان با آنها معاشر و همسفره شوند) و نیز باکی بر شما نیست که از خانه‌های خود و پدران خود و مادرانتان و برادران و خواهران و عمو و عمه و خالو و خاله خویش غذا تناول کنید یا آنکه از هر جا که کلید آن در دست شماست یا خانه رفیق خود باکی نیست که از مجموع یا هر یک از این خانه‌ها طعامی خورید. و (با وجود این دستور باز) هرگاه بخواهید به خانه‌ای (از اینها) داخل شوید نخست بر خویش سلام کنید (یعنی چون به خانه یا مسجدی درآیید بر مسلمانان و همدینان خودتان یا اگر کسی نباشد بر نفس خود باز سلام کنید و خلاصه باخبر وارد شوید) که سلام تحیّتی با برکت و نیکو از جانب خداست. خدا آیات خود را این گونه برای شما روشن بیان می‌کند باشد که (در آنها) تعقل کنید (و طریق سعادت و هدایت بازجویید).

بر نابینا و لنگ و بیمار و خود شما گناهی نیست که [بدون هیچ اجازه ای از خانه هایی که ذکر می شود، غذا] بخورید: از خانه های خودتان، یا خانه های پدرانتان، یا خانه های مادرانتان یا خانه های برادرانتان، یا خانه های خواهرانتان، یا خانه های عموهایتان، یا خانه های عمّه هایتان، یا خانه های دایی هایتان، یا خانه های خاله هایتان، یا خانه هایی که کلیدهایشان در اختیار شماست، یا خانه های دوستانتان؛ بر شما گناهی نیست که [با دیگر اعضای خانواده خود] دسته جمعی یا جدا جدا غذا بخورید. پس هرگاه به خانه هایی [که ذکر شد] وارد شدید، بر خودتان سلام کنید که درودی است از سوی خدا [درودی] پربرکت و پاکیزه، خدا این گونه آیات را برای شما بیان می کند تا بیندیشید.

بر نابينا و لنگ و بيمار و بر شما ايرادى نيست كه از خانه‌هاى خودتان بخوريد، يا از خانه‌هاى پدرانتان يا خانه‌هاى مادرانتان يا خانه‌هاى برادرانتان يا خانه‌هاى خواهرانتان يا خانه‌هاى عموهايتان يا خانه‌هاى عمّه‌هايتان يا خانه‌هاى داييهايتان يا خانه‌هاى خاله‌هايتان يا آن [خانه‌هايى‌] كه كليدهايش را در اختيار داريد يا [خانه‌] دوستتان. [هم چنين‌] بر شما باكى نيست كه با هم بخوريد يا پراكنده. پس چون به خانه‌هايى [كه گفته شد ]درآمديد، به يكديگر سلام كنيد؛ درودى كه نزد خدا مبارك و خوش است. خداوند آيات [خود] را اين گونه براى شما بيان مى‌كند، اميد كه بينديشيد.

بر نابينا حرجى نيست و بر لنگ حرجى نيست و بر بيمار حرجى نيست. و بر شما حرجى نيست اگر از خانه خود يا خانه پدرتان يا خانه مادرتان يا خانه برادرتان يا خانه خواهرتان يا خانه عمويتان يا خانه عمه‌تان يا خانه داييتان يا خانه خاله‌تان يا خانه‌اى كه كليدهاى آن نزد شماست يا خانه دوستتان چيزى بخوريد. و گناهى مرتكب نشده‌ايد اگر با هم بخوريد يا جداجدا. و چون به خانه‌اى داخل شويد بر يكديگر سلام كنيد. اين تحيتى است مبارك و پاكيزه از جانب خدا. خدا آيات را براى شما اينچنين بيان مى‌كند، باشد كه تعقل كنيد.

بر نابینا و افراد لنگ و بیمار گناهی نیست (که با شما هم غذا شوند)، و بر شما نیز گناهی نیست که از خانه‌های خودتان [=خانه‌های فرزندان یا همسرانتان که خانه خود شما محسوب می‌شود بدون اجازه خاصّی‌] غذا بخورید؛ و همچنین خانه‌های پدرانتان، یا خانه‌های مادرانتان، یا خانه‌های برادرانتان، یا خانه‌های خواهرانتان، یا خانه‌های عموهایتان، یا خانه‌های عمّه‌هایتان، یا خانه‌های داییهایتان، یا خانه‌های خاله‌هایتان، یا خانه‌ای که کلیدش در اختیار شماست، یا خانه‌های دوستانتان، بر شما گناهی نیست که بطور دسته‌جمعی یا جداگانه غذا بخورید؛ و هنگامی که داخل خانه‌ای شدید، بر خویشتن سلام کنید، سلام و تحیّتی از سوی خداوند، سلامی پربرکت و پاکیزه! این گونه خداوند آیات را برای شما روشن می‌کند، باشد که بیندیشید!

ترجمه های انگلیسی(English translations)

• Qarai
• Shakir
• Pickthall
• yusufali

There is no blame upon the blind, nor any blame upon the lame, nor any blame upon the sick, nor upon yourselves if you eat from your own houses, or your fathers’ houses, or your mothers’ houses, or your brothers’ houses, or your sisters’ houses, or the houses of your paternal uncles, or the houses of your paternal aunts, or the houses of your maternal uncles, or the houses of your maternal aunts, or those whose keys are in your possession, or those of your friends. There will be no blame on you whether you eat together or separately. So when you enter houses, greet yourselves with a salutation from Allah, blessed and good. Thus does Allah clarify His signs for you so that you may exercise your reason.

There is no blame on the blind man, nor is there blame on the lame, nor is there blame on the sick, nor on yourselves that you eat from your houses, or your fathers' houses or your mothers' houses, or your brothers' houses, or your sisters' houses, or your paternal uncles' houses, or your paternal aunts' houses, or your maternal uncles' houses, or your maternal aunts' houses, or what you possess the keys of, or your friends' (houses). It is no sin in you that you eat together or separately. So when you enter houses, greet your people with a salutation from Allah, blessed (and) goodly; thus does Allah make clear to you the communications that you may understand.

No blame is there upon the blind nor any blame upon the lame nor any blame upon the sick nor on yourselves if ye eat from your houses, or the houses of your fathers, or the houses of your mothers, or the houses of your brothers, or the houses of your sisters, or the houses of your fathers' brothers, or the houses of your fathers' sisters, or the houses of your mothers' brothers, or the houses of your mothers' sisters, or (from that) whereof ye hold the keys, or (from the house) of a friend. No sin shall it be for you whether ye eat together or apart. But when ye enter houses, salute one another with a greeting from Allah, blessed and sweet. Thus Allah maketh clear His revelations for you, that haply ye may understand.

It is no fault in the blind nor in one born lame, nor in one afflicted with illness, nor in yourselves, that ye should eat in your own houses, or those of your fathers, or your mothers, or your brothers, or your sisters, or your father's brothers or your father's sisters, or your mother's brothers, or your mother's sisters, or in houses of which the keys are in your possession, or in the house of a sincere friend of yours: there is no blame on you, whether ye eat in company or separately. But if ye enter houses, salute each other - a greeting of blessing and purity as from Allah. Thus does Allah make clear the signs to you: that ye may understand.

معانی کلمات آیه

• حرج: (بر وزن شرف) تنگى و سختى. به گناه نيز حرج گويند.
• اشتاتا: شت: متفرق و پراكنده. جمع آن اشتات است اما شتى جمع شتيت مى‏‌باشد، إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّى‏ ليل/ 3.
• تحية: هر دعا و ثنا و تعارفى است كه شخص در روبرو شدن با شخص ديگر بر زبان مى‌‏آورد. آن به معنى زنده نگهداشتن است در اقرب الموارد آمد: «حياه اللَّه تحية» يعنى خدا عمر او را زياد كند، سلام دادن سلامتى خواستن از خدا براى طرف است.

نزول

مفسرین درباره علت نزول این آیة به اختلاف ذکر نموده اند، ابن عباس گوید: وقتى که آیه «لاتَأْکلُوا أَمْوالَکمْ بَینَکمْ بِالْباطِلِ» نازل گردید. مسلمین از یکجا غذاخوردن با نابینایان یا اشخاص لنگ و بیمار امتناع می‌کردند و مى گفتند: بهترین مال، طعام و غذاى خوراکى است که وقتى که با نابینایان و لنگان و بیماران هم غذا و هم سفره شویم.

ایشان عاجز از خوردن کافى در مقابل تندرستان اند و ممکن است تندرستان از آن‌ها زیادتر بخورند و یا بهترین قسمت غذا را تصرف کنند. بنابراین خوردن با آن‌ها نیکو نخواهد بود سپس این آیه نازل شد و به ایشان اجازه داد که با این طایفه هم غذا و هم سفره گردند.

سعید بن جبیر و ضحاک گویند: ضعیفان و لنگان و بیماران و کوران از هم غذا شدن با تندرستان امتناع مى ورزیدند به خیال این که ایشان از خوردن غذا با اینان بدشان خواهد آمد و یا ممکن است از هم غذائى و هم سفره گى با ضعیفان رنج ببرند لذا این آیه نازل گردید و به ایشان دستور فرمود که از خوردن غذا و یا هم غذا گردیدن با خانه هاى ایشان و خودشان باکى نداشته باشند.

مجاهد گوید: اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله با یکدیگر مشفق و مهربان بودند وقتى که یکى از این کوران یا لنگان یا بیماران به خانه هاى ایشان می‌رفت و در آنجا غذائى نمى بود، صاحب خانه دست ایشان را مى گرفت و به خانه هاى خویشاوندان خود مى برد و به آنان طعام و غذا می‌داد. اینان از خوردن این غذا امتناع می‌کردند و مى گفتند: ما صاحب طعام نیستیم و علاوه بر آن صاحب طعام مزبور ما را به خود دعوت نکرده و ما سرزده به آنان وارد گشته ایم لذا از خوردن امتناع مى ورزیدند سپس این آیه نازل گردید و به آن‌ها رخصت و اجازه داده شد.

سعید بن مسیب گوید: وقتى که اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله در جهاد و جنگ شرکت مى کردند. کلیدهاى خانه خویش را به این اشخاص که از رفتن به جنگ معاف بودند، مى سپردند و ایشان در هنگام حفظ خانه هاى اصحاب مزبور از خوردن غذاى خانه آن‌ها به خاطر این که خود آن‌ها غائب بوده و به اموال خوراکى آن‌ها نمی‌توان دست زد. از خوردن آن امتناع می‌کردند سپس با نزول این آیه به آن‌ها اجازه داده شد، چنان که از زهرى و عائشه نیز آن را نقل نموده اند.

ابن عباس گوید: این قسمت از آیه «أَوْ صَدِیقِکمْ» درباره حارث بن عمرو نازل گردید زیرا با پیامبر در جهاد شرکت کرده بود و خانه و اهل خویش را به مالک بن زید سپرده بود وقتى که مراجعت کرد، مالک را ضعیف و بیمار یافت از او پرسید تو را چه شده است که این قدر ضعیف گشته اى؟ گفت: در این مدت چیزى نداشتم که بخورم و از طرفى از خوردن غذاى تو چون نبوده اى امتناع ورزیدم سپس این آیة نازل گردید.

و درباره این قسمت از آیة «لَیسَ عَلَیکمْ جُناحٌ أَنْ تَأْکلُوا جَمِیعاً أَوْ أَشْتاتاً» گویند: که طایفه اى از عرب بنى کنانة مانند بنولیث بن بکر را عادت بر این بود که تنها بخوردن غذا نمى پرداختند و مقید بودند میهمانى بر آنان وارد شود سپس به خوردن غذا با میهمان بپردازند و اگر میهمانى نمی‌رسید چه بسا از خوردن غذا در شب و روز امتناع مى ورزیدند سپس این آیة نازل شد و به آنان دستور داد، اگر بخواهند مى توانند با میهمان غذا بخورند و اگر بخواهند مى توانند تنها غذا بخورند چنان که از قتادة نیز روایت گردیده است.

عکرمة گوید: درباره قومى از انصار نازل شده که بدون وجود میهمان غذا نمی‌خوردند و نیز با یکدیگر از ترس این که مبادا یکى زیادتر بخورد و دیگرى کمتر بخورد غذا نمی‌خوردند سپس این آیه نازل گردید و فرمود: در هر حالت مى توانند غذا بخورند چنان که از ابوصالح نیز روایت شده است.

ضحاک گوید: اهل مدینه قبل از بعثت رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم از خوردن غذا با کوران و بیماران و اشخاص لنگ امتناع مى کردند. به این عذر که کوران غذاى خوب را نمى بینند تا بخورند و بیماران هم غذاى کافى نخواهند خورد و لنگان هم ممکن است از خوردن غذا عقب بیفتند. لذا این آیه نازل شد و به آن‌ها اجازه خوردن غذا با این ضعیفان داده شد.

ابن عباس گوید که حرث با پیامبر در جهاد شرکت کرد و خالد بن زید را جانشین خود در خانه خویش قرار داد. خالد از خوردن غذاى خانه او امتناع کرده بود سپس این آیه آمد و نیز گویند این قسمت از آیه «أَوْ ما مَلَکتُمْ مَفاتِحَهُ أَوْ صَدِیقِکمْ لَیسَ عَلَیکمْ جُناحٌ أَنْ تَأْکلُوا جَمِیعاً أَوْ أَشْتاتاً» هنگامى نازل شد که رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم به مدینه مهاجرت کرده بودند پس از آن بین مهاجرین و انصار برادرى و اخوت ایجاد نموده و هر دو نفر را با یکدیگر برادر دینى قرار دادند چنان که میان ابوبکر و عمر را با یکدیگر برادر ساختند و نیز بین عثمان و عبدالرحمن بن عوف و میان طلحة و زبیر و همچنین بین سلمان و ابوذر و نیز میان مقداد و عمار یاسر را برادرى ایجاد کردند.

در این میان على علیه‌السلام با کسى برادر قرار داده نشده بود لذا بسیار مهموم و مغموم گردید و نزد پیامبر آمد و گفت: یا رسول الله من با چه کسى برادر خواهم بود. پیامبر فرمود: یا على تو را براى خودم ذخیره کرده ام و برادر خود قرار داده ام زیرا تو وصى من و جانشین من بعد از من خواهى بود و تو در نزد من به منزله هارون نزد موسى خواهى بود پس از ایجاد برادرى هر وقت جنگ یا سریه اى پیش می‌آمد.

عده اى به جنگ می‌رفتند و کلید خانه هاى خود را به برادران دینى خود می‌دادند و سرپرستى امور خانه و زن و فرزند خود را به آنان مى سپردند ولى آن برادران از رفتن به خانه آن‌ها و خوردن غذاى آنان امتناع مى ورزیدند تا این که این آیه نازل شد.

شیخ بزرگوار ما هم کم و بیش درباره این موضوعات ولى نه بعنوان شأن نزول مطالبى ذکر نموده اند.

تفسیر آیه

• تفسیر نور
• اثنی عشری
• روان جاوید
• اطیب البیان
• برگزیده تفسیر نمونه
• سایر تفاسیر

تفسیر نور (محسن قرائتی)

---

لَيْسَ عَلَى الْأَعْمى‌ حَرَجٌ وَ لا عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَ لا عَلَى الْمَرِيضِ حَرَجٌ وَ لا عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ أَنْ تَأْكُلُوا مِنْ بُيُوتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ آبائِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أُمَّهاتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ إِخْوانِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَخَواتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَعْمامِكُمْ أَوْ بُيُوتِ عَمَّاتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَخْوالِكُمْ أَوْ بُيُوتِ خالاتِكُمْ أَوْ ما مَلَكْتُمْ مَفاتِحَهُ أَوْ صَدِيقِكُمْ لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُناحٌ أَنْ تَأْكُلُوا جَمِيعاً أَوْ أَشْتاتاً فَإِذا دَخَلْتُمْ بُيُوتاً فَسَلِّمُوا عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ تَحِيَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُبارَكَةً طَيِّبَةً كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمُ الْآياتِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ «61»

جلد 6 - صفحه 215

بر نابينا و لنگ و بيمار و بر خودتان ايرادى نيست كه بخوريد از خانه‌هاى خود يا خانه‌هاى پدرانتان يا خانه‌هاى مادرانتان يا خانه‌هاى برادرانتان يا خانه‌هاى خواهرانتان يا خانه‌هاى عموهايتان يا خانه‌هاى عمه‌هايتان يا خانه‌هاى دايى‌هايتان يا خانه‌هاى خاله‌هايتان يا خانه‌هايى كه كليدهايش را در اختيار داريد، يا خانه‌هاى دوستانتان. بر شما باكى نيست كه دسته جمعى بخوريد يا پراكنده (و تنها)، و چون وارد خانه‌اى شديد، پس بر يكديگر سلام كنيد، كه تحيّتى است الهى و مبارك و پسنديده. خداوند آيات خود را اين چنين براى شما بيان مى‌كند، شايد كه بينديشيد.

نکته ها

امام باقر عليه السلام مى‌فرمايد: قبل از اسلام، افراد نابينا، لنگ و مريض حقّ نداشتند با افراد سالم غذا بخورند. اين آيه به آنان اجازه داد تا با افراد سالم و دسته‌جمعى غذا بخورند، يا اگر خواستند جداگانه ميل كنند. «1»

علّامه طباطبايى مى‌فرمايد: ظاهر آيه چنين است كه خداوند براى مؤمنان حقّى قرار داده كه بتوانند از خانه فرزندان و خويشان و دوستانشان به ميزان احتياج بخورند و مصرف كنند و اين اذن، كلّى و فراگير است، لكن ابتداى آيه به سه گروه اشاره كرده كه معمولًا نمى‌توانند غذاى خود را تأمين كنند و نيازمند ديگران هستند، اما حكم به اين سه گروه اختصاصى ندارد و براى همه مؤمنان است. «2»

اين آيه تنها اجازه استفاده از خانه خويشانِ نَسَبى را بيان كرده و نامى از فاميل سببى مثل پدرزن، مادرزن، برادرزن و خواهرزن نبرده است.

اين آيه تنها درباره‌ى غذا خوردن است، ولى تصرّفات ديگر مشروط به گرفتن اجازه است.

و خوردن غذا از خانه‌هاى ياد شده نيز بايد طبيعى و دور از اسراف و تبذير باشد. «3»

در موارد ذكر شده در آيه نيز، گاهى قرائن نشان مى‌دهد كه اين يازده گروه ميل ندارند از

«1». تفسير نورالثقلين.

«2». تفسير الميزان.

«3». تفسير صافى.

جلد 6 - صفحه 216

غذاى خانه آنان بخوريم، مثل آنكه خوردنى را در جاى مخصوصى پنهان كرده‌اند. در چنين مواردى بايد دست نگه‌داريم.

امام باقر عليه السلام فرمود: هنگامى كه شخصى وارد خانه مى‌شود و بر اهل آن سلام مى‌كند و آنان جواب دهند، اين سلام بر خويشتن است. «1»

خانه‌ى فرزند در اين آيه نيامده است، شايد به خاطر اين كه اين مورد، روشن و مسلم است.

در حديث مى‌خوانيم: «انت و ما لك لابيك» تو و مالت از آن پدرت مى‌باشيد.

پیام ها

1- ديگران را بر خود مقدّم بداريم، خصوصاً محرومان را. «الْأَعْمى‌- الْأَعْرَجِ‌- الْمَرِيضِ‌- أَنْفُسِكُمْ»

2- روابط خانوادگى و خويشاوندى، در مسائل حقوقى اثر مى‌گذارند. (گرچه غذا ملك صاحبخانه است، ولى اسلام روابط خويشاوندى و عاطفى را در اين موارد بر مالكيّت افراد غالب نموده است.) أَنْ تَأْكُلُوا مِنْ‌ ... بُيُوتِ أَعْمامِكُمْ‌

3- قرائن عرفى و اطمينان عقلايى براى جواز مصرف از خانه ديگران كافى است.

(مثلًا دادن كليد خانه، نشان رضايت است) «مَلَكْتُمْ مَفاتِحَهُ أَوْ صَدِيقِكُمْ»

4- در اسلام، حقّ دوست در كنار حقّ فاميل قرار داده شده است. أَعْمامِكُمْ‌ ... أَوْ صَدِيقِكُمْ‌ (از «افلاطون» پرسيدند: برادرت را بيشتر دوست دارى يا رفيقت را؟ گفت: برادرم را زمانى كه رفيقم باشد.) «2»

5- سلام كردن، از آداب ورود به منزل است. «فَإِذا دَخَلْتُمْ بُيُوتاً فَسَلِّمُوا»

6- سلام، ادبى آسمانى، مبارك و پسنديده است. «تَحِيَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُبارَكَةً طَيِّبَةً»

7- سلام‌كردن، در خير وبركت زندگى مؤثّر است. «مُبارَكَةً طَيِّبَةً»

8- اهل خانه به منزله‌ى جان شما هستند. «فَسَلِّمُوا عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ»

9- مرز حقّ و حقوق را بايد خداوند تعيين فرمايد. «يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمُ الْآياتِ» 10- در احكام الهى بايد انديشيد. «لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ»

«1». تفسير نورالثقلين.

«2». تفسير مراغى.

تفسير نور(10جلدى)، ج‌6، ص: 217

تفسیر اثنی عشری (حسینی شاه عبدالعظیمی)

---

لَيْسَ عَلَى الْأَعْمى‌ حَرَجٌ وَ لا عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَ لا عَلَى الْمَرِيضِ حَرَجٌ وَ لا عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ أَنْ تَأْكُلُوا مِنْ بُيُوتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ آبائِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أُمَّهاتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ إِخْوانِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَخَواتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَعْمامِكُمْ أَوْ بُيُوتِ عَمَّاتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَخْوالِكُمْ أَوْ بُيُوتِ خالاتِكُمْ أَوْ ما مَلَكْتُمْ مَفاتِحَهُ أَوْ صَدِيقِكُمْ لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُناحٌ أَنْ تَأْكُلُوا جَمِيعاً أَوْ أَشْتاتاً فَإِذا دَخَلْتُمْ بُيُوتاً فَسَلِّمُوا عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ تَحِيَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُبارَكَةً طَيِّبَةً كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمُ الْآياتِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ (61)

جلد 9 - صفحه 286

چون مقدم شد ذكر استيذان، سپس رفع حرج مؤمنين را در خوردن و آشاميدن از مأكول و مشروب خويشان خود مى‌فرمايد:

لَيْسَ عَلَى الْأَعْمى‌ حَرَجٌ‌: نيست بر كور گناهى، وَ لا عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَجٌ‌: و نه بر لنگ گناهى، وَ لا عَلَى الْمَرِيضِ حَرَجٌ‌: و نه بر عليل گناهى.

بيان: مفسرين را در اين آيه اختلاف است:

1- نزد ابن عباس آنكه: تندرستان صحابه، مواكله با اين جماعت را حرج مى‌دانستند و مى‌گفتند: ما خوب از طعام را مى‌بينيم و مى‌خوريم، لكن كوران نمى‌بينند و لنگان توانائى نشستن ندارند تا به فراغت غذا خورند، و مريض قدرت تام ندارد.

2- از زهرى نقل شده: مجاهدين وقت رفتن، كليد خانه‌هاى خود را به آنها مى‌دادند و مى‌گفتند: شما مجازيد در خوردن، آنها تناول را حرج مى‌دانستند، اين آيه نازل شد كه بأسى نيست. «1» 3- آنكه بر اين جماعت گناهى نيست بر ترك جهاد.

وَ لا عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ‌: و نيست بر شما گناهى، أَنْ تَأْكُلُوا مِنْ بُيُوتِكُمْ‌: اينكه بخوريد از خانه‌هاى عيالات و زنان خود، يا خانه‌هاى اولادان خود. و مؤيد اين است فرمايش: انت و مالك لابيك، أَوْ بُيُوتِ آبائِكُمْ‌: يا از خانه‌هاى پدران خود أَوْ بُيُوتِ أُمَّهاتِكُمْ‌: يا از خانه‌هاى مادران خود، أَوْ بُيُوتِ إِخْوانِكُمْ‌: يا از خانه‌هاى برادران خود، أَوْ بُيُوتِ أَخَواتِكُمْ‌: يا از خانه‌هاى خواهران خود،

«1». تفسير منهج الصادقين، ج 6، ص 344 و نيز تفسير مجمع البيان ج 4، ص 156 و 157.

جلد 9 - صفحه 287

أَوْ بُيُوتِ أَعْمامِكُمْ‌: يا از خانه‌هاى عموهاى خود، أَوْ بُيُوتِ عَمَّاتِكُمْ‌: يا از خانه‌هاى عمه‌هاى خود، أَوْ بُيُوتِ أَخْوالِكُمْ‌: يا از خانه‌هاى دائى‌هاى خود، أَوْ بُيُوتِ خالاتِكُمْ‌: يا از خانه‌هاى خاله‌هاى خود، أَوْ ما مَلَكْتُمْ مَفاتِحَهُ‌: يا از خانه كسى كه مالك هستيد كليد خانه او را، يعنى خانه مملوك، به جهت آنكه سيد، مالك است خانه بنده خود را يا از خانه كسى كه غائب و كليد او نزد شما باشد، يعنى و كيل و قيم در ضياع و ماشيه او، پس بأسى نيست بر او اينكه بخورد از ثمره ملك او و از شير گله او. يا مراد خازن شخص باشد كه چيز كمى تناول كند، أَوْ صَدِيقِكُمْ‌: يا از خانه‌هاى دوستان خود.

و از حضرت صادق عليه السّلام مروى است كه فرمود: قسم به خدا «صديق» مردى است كه داخل شود در خانه دوست خود، پس بخورد از طعام او بدون اذن او. «1» و به روايتى ديگر از آن حضرت عليه السّلام فرمود به اصحاب: آيا داخل مى‌كند يكى از شما دست خود را در آستين يا كيسه رفيق يا دوست، پس بگيرد از مال او؟ گفتند: نه، فرمود: نيستيد شما دوستان. «2» لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُناحٌ‌: پس نيست بر شما بأسى و گناهى، أَنْ تَأْكُلُوا جَمِيعاً أَوْ أَشْتاتاً: اينكه بخوريد با هم يا متفرق. چون اصحاب حرج مى‌دانستند تنها غذا خوردن را چنانكه عادت عرب است، و بسا از صبح تا عصر مى‌نشست به انتظار، كه كسى آيد و با او هم غذا شود، آيه شريفه نازل شد كه رخصت باشد براى شما هر طور مى‌خواهيد غذا بخوريد، با هم يا تنها.

فَإِذا دَخَلْتُمْ بُيُوتاً: پس هرگاه داخل شويد خانه را، فَسَلِّمُوا عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ‌:

پس سلام كنيد بر اهل خانه. حضرت صادق عليه السّلام فرمايد: مراد سلام كردن مرد است بر اهل خانه وقتى داخل شود، پس رد كه مى‌كنند و جواب كه مى‌دهند، سلام شماست بر نفس شما. تَحِيَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ‌: اين تحيتى است از.

«1». تفسير مجمع البيان، ج 4، ص 157.

«2». تفسير برهان، ج 3، ص 153 عين همين روايت از امام باقر عليه السّلام آورده شده است (روايت 9)

جلد 9 - صفحه 288

جانب خدا كه تحيت فرموده است شما را به آن. مُبارَكَةً طَيِّبَةً: با بركت است خير آن و پاكيزه است اجر آن. وصف سلام را فرموده به بركت به جهت آنكه مى‌نشاند در قلب مودت و محبت را و موجب انبساط و خوش خلقى شود، و اشعار است به امن و سلامتى از شرّ ملاقات كننده.

تنبيه: يكى از سنت حسنه و عادت مرضيه اسلاميّه، سلام نمودن مى‌باشد، زيرا بهترين اخلاق اهل دنيا و آخرت، و از جمله اوامر مؤكده در شريعت مى‌باشد.

فرمود: از آثار تواضع است سلام نمودن با هر كه ملاقات كنى. «1» و نيز فرمود: بخيل كسى باشد كه بخل نمايد به سلام. «2» از حضرت باقر عليه السّلام مروى است كه فرمود: هرگاه مردى از شما داخل خانه شود، اگر كسى باشد پس سلام كند، و اگر كسى نباشد بگويد «السّلام علينا من عند ربّنا» خداوند تعالى مى‌فرمايد: «تَحِيَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُبارَكَةً طَيِّبَةً». «3» به روايت ديگر فرمايد: هرگاه داخل شود كسى از شما خانه خود را، پس سلام نمائيد، زيرا نازل كند بركت را و مأنوس كند ملائكه را.

خداوند تعالى بيان فرمود در اين آيه، مكارم اخلاق را به جهت تنزيه از رذايل اخلاق و آنچه موجب عدم انس و الفت مى‌باشد. كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمُ الْآياتِ‌: همچنين بيان مى‌فرمايد خدا براى شما دلائل را بر جميع آنچه مكلف ساخته شما را به آن. لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ‌: براى اينكه تعقل كنيد معالم دين خود را، و تأمل نمائيد وظايف مقرره خود را.

تتمه: صاحب كنز العرفان فرمايد: استدلال فرموده‌اند فقهاء به اين آيه بر جواز تصرف به خوردن فقط، نه غير آن از خانه‌هاى خويشان مذكوره، به اعتبار رفع بأسى كه مستلزم است اباحه را، لكن به شرط كراهت نداشتن مالك و اسراف‌

«1». اصول كافى، ج 2، ص 446، باب التسليم، به نقل از امام صادق عليه السّلام، روايت 12.

«2». اصول كافى، ج 2، ص 445، باب التسليم به نقل از امام صادق عليه السّلام، روايت 6.

«3». تفسير برهان، ج 3، ص 153 و نيز تفسير صافى، ج 3، ص 450.

جلد 9 - صفحه 289

ننمودن در تصرف، خواه مالكين حاضر باشند يا غائب. و بعضى شرط كرده‌اند كه مالكين امر كنند آنها را به حضور در خانه‌هاى ايشان، و ظاهر آيه مقتضى عدم تقييد است. «1»

تفسیر روان جاوید (ثقفى تهرانى)

---

لَيْسَ عَلَى الْأَعْمى‌ حَرَجٌ وَ لا عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَ لا عَلَى الْمَرِيضِ حَرَجٌ وَ لا عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ أَنْ تَأْكُلُوا مِنْ بُيُوتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ آبائِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أُمَّهاتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ إِخْوانِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَخَواتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَعْمامِكُمْ أَوْ بُيُوتِ عَمَّاتِكُمْ أَوْ بُيُوتِ أَخْوالِكُمْ أَوْ بُيُوتِ خالاتِكُمْ أَوْ ما مَلَكْتُمْ مَفاتِحَهُ أَوْ صَدِيقِكُمْ لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُناحٌ أَنْ تَأْكُلُوا جَمِيعاً أَوْ أَشْتاتاً فَإِذا دَخَلْتُمْ بُيُوتاً فَسَلِّمُوا عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ تَحِيَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُبارَكَةً طَيِّبَةً كَذلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمُ الْآياتِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ (61)

ترجمه‌

نيست بر كور گناهى و نه بر لنگ گناهى و نه بر بيمار گناهى و

جلد 4 صفحه 50

نه بر خودتان كه بخوريد از خانه‌هاتان يا خانه‌هاى پدرانتان يا خانه‌هاى مادرانتان يا خانه‌هاى برادرانتان يا خانه‌هاى خواهرانتان يا خانه‌هاى عموهاتان يا خانه‌هاى عمه‌هاتان يا خانه‌هاى خالوهاتان يا خانه‌هاى خاله‌هاتان يا آنچه مالك شديد كليدهاى آنرا يا دوستتان نيست بر شما گناهى كه بخوريد با هم يا جدا جدا پس چون داخل شديد در خانه‌هائى پس سلام كنيد بر خودتان سلام كردنى از نزد خدا با بركت پاكيزه اين چنين بيان ميكند خدا براى شما آيتها را باشد كه شما بعقل دريابيد.

تفسير

بعضى گفته‌اند معمول در صدر اسلام آن بود كه وقتى مسلمانان بجهاد ميرفتند كليد خانه‌هاشان را ميدادند بيكى از سه فرقه نامبرده شده در اول آيه شريفه كه از جهاد معذور بودند و آنها با آنكه مأذون بودند از تناول اغذيه‌ئى كه در آنخانه‌ها بود اجتناب ميكردند و نميخوردند و گاهى موجب فساد آن اغذيه ميشد لذا خداوند براى آنها و ساير مسلمانان تجويز فرموده خوردن از اين قبيل خانه‌ها را كه شاهد حال نوعى بر رضايت صاحبان آنها موجود است از اقارب و غيرهم و قمى ره از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه اهل مدينه قبل از آنكه مسلمان شوند از كور و شل و مريض كناره گيرى ميكردند و با آنها غذا نميخوردند و در انصار بزرگ منشى و خودپسندى يافت ميشد پس گفتند كور نمى‌بيند طعام را و شل توانائى ازدحام بر طعام را ندارد و بيمار مانند سالم غذا نميخورد پس كنار گذاردند براى آنها طعامشان را در يكطرف و هم غذا شدن با آنها را براى خودشان گناه پنداشتتند و آن سه دسته ميگفتند شايد ما اسباب اذيت مردم شويم اگر با آنها غذا بخوريم پس كناره‌گيرى نمودند از هم غذا شدن با غير و چون پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله وارد مدينه شد از او سؤال نمودند پس خداوند نازل فرمود ليس عليكم جناح ان تأكلوا جميعا او اشتاتا و ظاهرا اين شأن نزول راجع به اين قسمت از آيه است كه تجويز هم غذا شدن با يكديگر باشد و آنچه قبلا بيان شد راجع بخوردن آن سه فرقه و غير آنها از خانه‌هاى نامبرده شده است در غياب صاحبانشان كه با عدم علم بكراهت آنها ميتوان در آنخانه‌ها تصرف نمود و مؤيّد اين استظهار آنستكه خود قمى ره‌

جلد 4 صفحه 51

كه ناقل اين حديث است فرموده مسلمانان بجهاد ميرفتند و كليد خانه‌هاشان را ببرادران دينى خودشان ميدادند و آنها با آنكه مأذون بودند در خوردن و برداشتن از آن خانه‌ها امتناع از آن مينمودند تا اين آيه نازل شد و از اين معلوم ميشود كه اين دو معنى را منافى با يكديگر ندانسته و بنابراين ميتوان گفت مراد از اين جمله آنستكه مانعى ندارد با هم ديگر غذا بخوريد يا جدا جدا و مانعى ندارد با حضور صاحب خانه باشد يا در غياب او و گفته‌اند مراد از بيوتكم خانه‌هاى زنان و فرزندان است كه جائز است بدون اذن آنها با عدم منع بقدر ضرورت از اغذيه موجوده در آن، شخص بخورد چون زن و فرزند عيال مردند و خانه‌هاى آنها بمنزله خانه خود شخص است و پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم به پسرى كه مدعى ميراث مادرش بود از پدرش فرمود تو و مالت مال پدرت ميباشيد و نيز آنحضرت فرموده پاكيزه‌ترين چيزى كه مرد ميخورد مال مكتسب او است و اولادهم مكتسب او است و در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه پرسيدند چه مقدار حلال است بر مرد از مال اولادش فرمود خوردن بدون اسراف وقتى كه مضطر شود عرضه داشتند پس چگونه پيغمبر به پسرى كه مدعى پدرش شده بود فرمود تو و مالت مال پدرت ميباشيد فرمود آن پسر مدعى ارث مادرش بود و پدر ميگفت خرجش كردم و چيزى نداشت آيا سزاوار بود پيغمبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم پدر را براى پسر حبس كند و از اين هم كه خداوند بيوت اولاد را در ضمن اقارب ذكر نفرموده با آنكه آنها اولى بذكر بودند معلوم ميشود براى آنستكه داخل در بيوت خودشان است و در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه اين جماعت كه خداوند در اين آيه نامبرده جائز است بخورند بدون اذن آنها از خرما و نان خورش و همچنين براى زن جائز است بخورد از خانه شوهرش بدون اذن او اما غير از اين دو از ساير اطعمه پس جائز نيست خوردن آن و نيز از آن حضرت نقل نموده كه زن ميتواند از خانه شوهرش بخورد و تصدق بدهد و دوست هم ميتواند از منزل دوستش بخورد و تصدق بدهد و ظاهرا بايد مقيد شود بمقدار ضرورت و رفع حاجت چنانچه در كافى از امام صادق عليه السّلام در تحت عنوان او ما ملكتم مفاتحه نقل نموده كه مرد و كيل دارد قيام ميكند در مال‌

جلد 4 صفحه 52

او پس ميخورد بدون اذن او و از يكى از صادقين عليهما السلام نقل نموده كه نيست بر تو گناهى در آنچه اطعام كنى يا بخورى از آنچه مالك شدى كليد آنرا ماداميكه فاسد نكنى آنرا و بايد مقيد شود بآنچه در مجمع از ائمه هدى عليهم السلام نقل نموده كه ايشان فرمودند باكى نيست بر جماعت مذكوره كه بخورند از خانه‌هائى كه خداوند نامبرده در اين آيه بقدر حاجتشان بدون اسراف و در كافى از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه پرسيدند مراد از قول خداوند او صديقكم چيست فرمود آن، قسم بخدا مرد است كه داخل ميشود در خانه رفيقش پس ميخورد بدون اذن او و در جوامع از آنحضرت نقل نموده كه از بزرگى مقام صديق است كه بايد انسان همان انس و اطمينان و انبساط و يگانگى را كه در خانه خود و پدر و برادر دارد با او داشته باشد و مراد از ملك مفتاح اختيار دارى از خانه داراى مفتاح است يا مطلق وكالت و اختيار دارى از قبل غير چنانچه در روايت كافى كه در تحت اين عنوان نقل شد ذكر شده بود و بعضى مفتاح را عبارت از خزائن دانسته‌اند از قبيل قول خداوند و عنده مفاتح الغيب يعنى خزائن آن و گفته‌اند مراد خوردن مولى است از خانه بنده خود كه ملك او است و انصافا اين معنى از هر جهت غير وجيه است و بنظر حقير اين آيه هم مانند بعضى از آيات ديگر اين سوره كه گذشت در مقام بيان آداب معاشرت ارحام و بستگان و دوستان با يكديگر است و خداوند خواسته صاحبان قرابت و نسبت نامبرده را متوجه فرمايد بامرى كه لازمه سخا و مروت و وفا است تا ملتزم بآن باشند و اجتناب نمايند از امرى كه لازمه بخل و دنائت طبع و كوتاهى نظر است و آن بآنستكه از اين مقدار تصرفات از قبيل خوردن و آشاميدن و مختصر احسانى بكسى كردن نسبت ببستگان خودشان مضايقه نداشته باشند و چون سزاوار نيست بر آنها منع، لازم نيست بر اينها استيذان چون اذن شاهد حال نوعى موجود است و آن كافى است و چه بسا باشد كه استيذان توهين از طرف باشد چون دلالت بر احتمال عدم رضايت دارد كه آن لازمه اوصاف ذميمه مذكوره است و مؤمن بايد از آن منزّه و مبرّى باشد بلى لازم از مقدار مقتضى و شايسته نسبت بحال طرفين تجاوز نشود و در صورتى كه از حال طرف قطعا بدست آمده باشد

جلد 4 صفحه 53

كه مؤدب باين خلق مرضى الهى نشد و اوصاف ذميمه مذكوره در او رسوخ دارد نميتوان بدون اذن دخالتى نمود چون تصرف در مال مردم بدون رضايت آنها ممنوع است و اين آيه در مقام اثبات رضا است ماداميكه معلوم نباشد خلاف آن حاصل آنكه خداوند اهل ايمان را منزه از اين مقدار بخل و تفتير و امساك دانسته و دستور به بستگان آنها داده كه اين احتمال را در باره آنها ندهند و اخيرا دستور فرموده كه وقتى در خانه‌ها وارد شويد سلام كنيد بخودتان و جواب بشنويد از خودتان در معانى از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه فرموده آن سلام نمودن مرد است بر اهل خانه وقتى داخل شود پس بر ميگردانند بر او پس آن سلام نمودن شما است بر خودتان و در مجمع از امام صادق عليه السّلام مثل آنرا نقل نموده و قمى ره فرموده آن سلام نمودن شما است بر اهل خانه‌ئى ورد نمودن آنها است بر شما پس آن سلام تو است بر خودت و از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه فرمود وقتى مردى از شما داخل خانه خود شود پس اگر در آن كسى باشد سلام ميكند بر آنها و اگر كسى نباشد پس بايد بگويد السلام علينا من عند ربّنا خدا ميفرمايد تحيّتى است از نزد خدا كه مبارك و پاكيزه است و در جوامع فرموده كه خداوند توصيف فرمود تحيت را ببركت و پاكيزگى براى آنكه آن دعاى مؤمن است كه اميد دارد بآن از خدا زيادى خير و پاكيزگى روزى را و از اين باب است كه فرموده سلام كن بر اهل بيت خود زياد ميشود خير خانه تو و ظاهرا لفظ تحيّة مفعول مطلق باشد چون بمعناى سلام است كه از جانب خداوند مقرر و موجب خير و بركت و پاكى و پاكيزگى است اين چنين واضح و مبين ميفرمايد خدا براى شما احكام و آداب را تا تفكر و تعقل كنيد و بيابيد خير و صلاح خودتان را در امور.

جلد 4 صفحه 54

اطیب البیان (سید عبدالحسین طیب)

---

لَيس‌َ عَلَي‌ الأَعمي‌ حَرَج‌ٌ وَ لا عَلَي‌ الأَعرَج‌ِ حَرَج‌ٌ وَ لا عَلَي‌ المَرِيض‌ِ حَرَج‌ٌ وَ لا عَلي‌ أَنفُسِكُم‌ أَن‌ تَأكُلُوا مِن‌ بُيُوتِكُم‌ أَو بُيُوت‌ِ آبائِكُم‌ أَو بُيُوت‌ِ أُمَّهاتِكُم‌ أَو بُيُوت‌ِ إِخوانِكُم‌ أَو بُيُوت‌ِ أَخَواتِكُم‌ أَو بُيُوت‌ِ أَعمامِكُم‌ أَو بُيُوت‌ِ عَمّاتِكُم‌ أَو بُيُوت‌ِ أَخوالِكُم‌ أَو بُيُوت‌ِ خالاتِكُم‌ أَو ما مَلَكتُم‌ مَفاتِحَه‌ُ أَو صَدِيقِكُم‌ لَيس‌َ عَلَيكُم‌ جُناح‌ٌ أَن‌ تَأكُلُوا جَمِيعاً أَو أَشتاتاً فَإِذا دَخَلتُم‌ بُيُوتاً فَسَلِّمُوا عَلي‌ أَنفُسِكُم‌ تَحِيَّةً مِن‌ عِندِ اللّه‌ِ مُبارَكَةً طَيِّبَةً كَذلِك‌َ يُبَيِّن‌ُ اللّه‌ُ لَكُم‌ُ الآيات‌ِ لَعَلَّكُم‌ تَعقِلُون‌َ (61)

نيست‌ ‌بر‌ كور و نه‌ ‌بر‌ لنگ‌ و نه‌ ‌بر‌ مريض‌ حرجي‌ ‌بر‌ خوراك‌ ‌با‌ ‌شما‌ ‌در‌ يك‌ سفره‌ و نيست‌ ‌بر‌ ‌شما‌ حرجي‌ ‌اينکه‌ ‌که‌ بخوريد ‌از‌ بيوت‌ خودتان‌ ‌ يا ‌ بيوت‌ پدران‌ ‌ يا ‌ بيوت‌ مادران‌ ‌خود‌ ‌ يا ‌ بيوت‌ برادران‌ ‌خود‌ ‌ يا ‌ بيوت‌ خواهران‌ ‌شما‌ ‌ يا ‌ بيوت‌ عموهاي‌ ‌شما‌ ‌ يا ‌ بيوت‌ عمه‌هاي‌ ‌شما‌ ‌ يا ‌ بيوت‌ خالوهاي‌ ‌شما‌ ‌ يا ‌ بيوت‌ خاله‌هاي‌ ‌شما‌ ‌ يا ‌ آنچه‌ مالك‌ كردند كليد ‌او‌ ‌را‌ ‌به‌ ‌شما‌ ‌ يا ‌ بيوت‌ صديق‌ ‌شما‌ نيست‌ ‌بر‌ ‌شما‌ باكي‌ اينكه‌ بخوريد مجتمعا ‌ يا ‌ متفرقا ‌پس‌ چون‌ داخل‌ بيوت‌ شديد سلام‌ كنيد ‌به‌ نفوس‌ ‌خود‌ ‌اينکه‌ تحيت‌ ‌است‌ ‌از‌ نزد ‌خدا‌ و مبارك‌ ‌است‌ و پاكيزه‌ همين‌ نحو بيان‌ ميفرمايد خداوند ‌براي‌ ‌شما‌ آيات‌ ‌را‌ ‌باشد‌ ‌که‌ درك‌ كنيد، كلام‌ ‌در‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ ‌در‌ چند جمله‌ واقع‌ مي‌شود، جمله اولي‌ ‌اينکه‌ ‌که‌ بسياري‌ بودند و هستند ‌که‌ خوش‌ ندارند و حاضر نيستند ‌هم‌ غذا شوند ‌با‌ كوران‌ و عجزه‌ و بيماران‌ غذاي‌ ‌آنها‌ ‌را‌ جدا مي‌دهند ‌در‌ محل‌ ديگر و ‌اينکه‌ باعث‌ دلشكستگي‌ ‌آنها‌ مي‌شود و بي‌اعتنايي‌ ‌به‌ ‌آنها‌ و ‌اينکه‌ خوش‌ نيست‌، ميفرمايد ‌بر‌ سر سفره‌ ‌خود‌ بنشانيد و ‌با‌ ‌آنها‌ همخوراك‌ شويد ‌که‌ ميفرمايد:

(لَيس‌َ عَلَي‌ الأَعمي‌ حَرَج‌ٌ وَ لا عَلَي‌ الأَعرَج‌ِ حَرَج‌ٌ وَ لا عَلَي‌ المَرِيض‌ِ حَرَج‌ٌ).

جمله ثانيه‌، اينكه‌ ‌در‌ ارحام‌ و بستگان‌ ذكر ابناء و ازواج‌ نشده‌ نظر ‌به‌ اينكه‌ داخل‌ ‌در‌ جمله‌.

جلد 13 - صفحه 563

(وَ لا عَلي‌ أَنفُسِكُم‌ أَن‌ تَأكُلُوا مِن‌ بُيُوتِكُم‌) ‌است‌ اما ابناء ‌به‌ واسطه فرمايش‌ ‌رسول‌.

(انت‌ و مالك‌ لابيك‌)

و اما ازواج‌ ‌که‌ حقيقتا بيت‌ نفس‌ ‌به‌ شمار مي‌رود.

جمله ثالثه‌ ‌اينکه‌ ‌آيه‌ منافي‌ ‌با‌

(‌لا‌ يحل‌ مال‌ امرء مسلم‌ الا بطيب‌ نفسه‌)

نيست‌ و همچنين‌ ‌با‌ آيه شريفه‌.

(لا تَدخُلُوا بُيُوتاً غَيرَ بُيُوتِكُم‌) و آيه شريفه‌.

(فَإِن‌ لَم‌ تَجِدُوا فِيها أَحَداً فَلا تَدخُلُوها) تنافي‌ ندارد زيرا سه‌ قسم‌ اذن‌ داريم‌ اذن‌ صريح‌ و فحوي‌ و شاهد حال‌ و ‌در‌ موارد ‌آيه‌ ‌هر‌ سه‌ قسم‌ اذن‌ هست‌ اما صريح‌ ‌در‌ جمله.

(وَ لا عَلي‌ أَنفُسِكُم‌ أَن‌ تَأكُلُوا مِن‌ بُيُوتِكُم‌) و اما شاهد حال‌ ‌در‌ جمله (أَو بُيُوت‌ِ آبائِكُم‌ ‌الي‌ أَو بُيُوت‌ِ خالاتِكُم‌) و اما فحوي‌ ‌در‌ جمله (أَو ما مَلَكتُم‌ مَفاتِحَه‌ُ أَو صَدِيقِكُم‌) جمله رابعة ‌اينکه‌ آيه شريفه‌ شامل‌ موردي‌ ‌که‌ علم‌ ‌به‌ عدم‌ رضاي‌ مالك‌ ‌باشد‌ نمي‌شود بلكه‌ ‌با‌ شك‌ ‌در‌ رضاي‌ ‌ يا ‌ ظن‌ ‌به‌ عدم‌ رضا جايز نيست‌ بلي‌ علم‌ برضا ‌هم‌ لازم‌ نيست‌ اطمينان‌ بلكه‌ ظن‌ ‌به‌ رضا كافيست‌.

جمله خامسه‌، ‌اينکه‌ ‌که‌ مشروط ‌است‌ ‌به‌ اينكه‌ فاسد نكند و اسراف‌ ‌هم‌ نشود ‌که‌ تضييع‌ مال‌ ‌غير‌ نشود.

جمله سادسه‌.

(لَيس‌َ عَلَيكُم‌ جُناح‌ٌ أَن‌ تَأكُلُوا جَمِيعاً أَو أَشتاتاً) معني‌ ‌اينکه‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌با‌ اجتماع‌ و ‌لو‌ يك‌ فرد ديگر ‌باشد‌ ‌ يا ‌ تنها و منفرد ‌باشد‌ ‌که‌ گفتند بعضي‌ بدون‌ مهمان‌ تناول‌ نمي‌كردند، بعضي‌ ‌از‌ اغنياء ‌در‌ منازل‌ فقراء نمي‌خوردند، بعضي‌ تنها غذا اكل‌ نميكردند.

خداوند ترخيص‌ فرمود ‌که‌ مانعي‌ ندارد منفرد باشيد ‌ يا ‌ همراه‌ داشته‌ باشيد

جلد 13 - صفحه 564

‌ يا ‌ ‌با‌ ديگري‌ تناول‌ كنيد.

جمله سابعه‌.

(فَإِذا دَخَلتُم‌ بُيُوتاً فَسَلِّمُوا عَلي‌ أَنفُسِكُم‌) سلام‌ تحيت‌ اسلامي‌ ‌است‌ و تحيّت‌ اهل‌ بهشت‌ ‌است‌ و مراد ‌از‌ ‌علي‌ انفسكم‌ ‌در‌ خبر ‌از‌ حضرت‌ باقر ‌عليه‌ ‌السلام‌ ‌است‌ ‌که‌ اهل‌ بيت‌ ‌خود‌ باشند و ‌آنها‌ رد كنند و ‌در‌ خبر ديگر فرمود ‌اگر‌ كسي‌ ‌در‌ خانه‌ نباشد بگويد:

(‌السلام‌ علينا ‌من‌ عند ربنا)

و بعضي‌ گفتند مراد مساجد ‌است‌ ‌به‌ اهل‌ مسجد بعضي‌ گفتند مراد ‌به‌ ملكين‌ ‌است‌ ‌که‌ ‌با‌ ‌او‌ هستند بالجمله‌ وارد بيت‌ شدن‌ سلام‌ بايد كرد.

‌اگر‌ كسي‌ هست‌ ‌به‌ ‌او‌ و ‌اگر‌ كسي‌ نيست‌ قصد ملائكه‌، انبياء، ائمه اطهار صلحاء مؤمنين‌ و قصد ‌خود‌ نمايد و ‌اينکه‌ سلام‌.

(تَحِيَّةً مِن‌ عِندِ اللّه‌ِ مُبارَكَةً طَيِّبَةً) ‌حتي‌ ‌اينکه‌ ‌که‌ خداوند ‌بر‌ ‌رسول‌ محترم‌ سلام‌ مي‌رساند و يكي‌ ‌از‌ واجبات‌ نماز ‌است‌ و تحيت‌ اهل‌ بهشت‌ ‌است‌ باعث‌ نزول‌ بركات‌ مي‌شود و بسيار تحيّت‌ خوبيست‌ طلب‌ سلامتي‌ ‌از‌ آفات‌ و بليات‌ دنيوي‌ و عقوبات‌ اخرويست‌.

(كَذلِك‌َ يُبَيِّن‌ُ اللّه‌ُ لَكُم‌ُ الآيات‌ِ لَعَلَّكُم‌ تَعقِلُون‌َ) ‌باشد‌ ‌که‌ به‌فهميد و دانا شويد و درك‌ كنيد و تعقل‌ نمائيد.

برگزیده تفسیر نمونه

---

]

(آیه 61)- خانه‌هایی که غذا خوردن از آنها مجاز است: از آنجا که در آیات سابق سخن از اذن ورود در اوقات معین یا بطور مطلق به هنگام داخل شدن در منزل اختصاصی پدر و مادر بود، این آیه در واقع استثنایی بر این حکم است که گروهی می‌توانند در شرایط معینی بدون اجازه وارد منزل خویشاوندان و مانند آن شوند و حتی بدون استیذان غذا بخورند.

این در حقیقت حاکی از نهایت صفا و صمیمیتی است که در جامعه اسلامی باید حاکم باشد و تنگ نظری‌ها و انحصار طلبی‌ها و خودخواهی‌ها از آن دور گردد.

نخست می‌فرماید: «بر نابینا و افراد لنگ و بیمار گناهی نیست» که با شما هم غذا شوند (لَیْسَ عَلَی الْأَعْمی حَرَجٌ وَ لا عَلَی الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَ لا عَلَی الْمَرِیضِ حَرَجٌ).

چرا که طبق صریح بعضی از روایات، اهل مدینه پیش از آن که اسلام را پذیرا شوند افراد نابینا و شل و بیمار را از حضور بر سر سفره غذا منع می‌کردند و با آنها هم غذا نمی‌شدند و از این کار نفرت داشتند.

سپس قرآن مجید اضافه می‌کند: «و بر شما نیز گناهی نیست که از خانه‌های خودتان [خانه‌های فرزندان یا همسرانتان که خانه خود شما محسوب می‌شود بدون اجازه خاصّی] غذا بخورید» (وَ لا عَلی أَنْفُسِکُمْ أَنْ تَأْکُلُوا مِنْ بُیُوتِکُمْ).

«یا خانه‌های پدرانتان» (أَوْ بُیُوتِ آبائِکُمْ).

ج3، ص314

«یا خانه‌های مادرانتان» (أَوْ بُیُوتِ أُمَّهاتِکُمْ).

«یا خانه‌های برادرانتان» (أَوْ بُیُوتِ إِخْوانِکُمْ).

«یا خانه‌های خواهرانتان» (أَوْ بُیُوتِ إِخْوانِکُمْ).

«یا خانه‌های عموهایتان» (أَوْ بُیُوتِ أَعْمامِکُمْ).

«یا خانه‌های عمه‌هایتان» (أَوْ بُیُوتِ عَمَّاتِکُمْ).

«یا خانه‌های دائیهایتان» (أَوْ بُیُوتِ أَخْوالِکُمْ).

«یا خانه‌های خاله‌هایتان» (أَوْ بُیُوتِ خالاتِکُمْ).

«یا خانه‌ای که کلیدهایش در اختیار شماست» (أَوْ ما مَلَکْتُمْ مَفاتِحَهُ).

«یا خانه‌های دوستانتان» (أَوْ صَدِیقِکُمْ).

و منظور از آن در اینجا دوستان خاص و نزدیکند که رفت و آمد با یکدیگر دارند، و ارتباط میان آنها ایجاب می‌کند که به منزل یکدیگر بروند و از غذای هم بخورند.

البته در صورت اسراف و تبذیر یا نهی صریح یا علم به کراهت در هیچ یک از موارد فوق جایز نیست.

سپس ادامه می‌دهد: «بر شما گناهی نیست که بطور دسته جمعی یا جدا گانه غذا بخورید» (لَیْسَ عَلَیْکُمْ جُناحٌ أَنْ تَأْکُلُوا جَمِیعاً أَوْ أَشْتاتاً).

گویا جمعی از مسلمانان در آغاز اسلام از غذا خوردن تنهایی، ابا داشتند و اگر کسی را برای هم غذا شدن نمی‌یافتند مدتی گرسنه می‌ماندند، قرآن به آنها تعلیم می‌دهد که غذا خوردن به صورت جمعی و فردی هر دو مجاز است.

بعضی دیگر گفته‌اند که: جمعی مقید بودند که اغنیا با فقیران غذا نخورند، و فاصله طبقاتی راحتی بر سر سفره حفظ کنند، قرآن این سنّت غلط و ظالمانه را با عبارت فوق نفی کرد.

سپس به یک دستور اخلاقی دیگر اشاره کرده، می‌گوید: «پس هنگامی که وارد خانه‌ای شدید بر خویشتن سلام کنید، سلام و تحیتی از سوی خداوند، سلامی پر برکت و پاکیزه» (فَإِذا دَخَلْتُمْ بُیُوتاً فَسَلِّمُوا عَلی أَنْفُسِکُمْ تَحِیَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ

ج3، ص315

مُبارَکَةً طَیِّبَةً).

و سر انجام با این جمله آیه را پایان می‌دهد: «این گونه خداوند آیات (خویش) را برای شما تبیین می‌کند، شاید اندیشه و تفکر کنید» (کَذلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمُ الْآیاتِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ).

به هنگام ورود در هر خانه‌ای باید سلام کرد، مؤمنان بر یکدیگر، و اهل منزل بر یکدیگر، و اگر هم کسی نباشد، سلام کردن بر خویشتن، چرا که همه اینها در حقیقت باز گشت به سلام بر خویش دارد.

سلام بر خویشتن به این عبارت است: السّلام علینا من قبل ربّنا، درود بر ما از سوی پروردگار ما یا السّلام علینا و علی عباد اللّه الصّالحین، درود بر ما و بر بندگان صالح خدا.

سایرتفاسیر این آیه را می توانید در سایت قرآن مشاهده کنید:

تفسیر های فارسی

ترجمه تفسیر المیزان

تفسیر خسروی

تفسیر عاملی

تفسیر جامع

تفسیر های عربی

تفسیر المیزان

تفسیر مجمع البیان

تفسیر نور الثقلین

تفسیر الصافی

تفسیر الکاشف

منابع

• تفسیر نور، محسن قرائتی، تهران:مركز فرهنگى درسهايى از قرآن، 1383 ش، چاپ يازدهم
• اطیب البیان فی تفسیر القرآن‌، سید عبدالحسین طیب، تهران:انتشارات اسلام‌، 1378 ش‌، چاپ دوم‌
• تفسیر اثنی عشری، حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران:انتشارات ميقات، 1363 ش، چاپ اول
• تفسیر روان جاوید، محمد ثقفی تهرانی، تهران:انتشارات برهان، 1398 ق، چاپ سوم
• برگزیده تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی و جمعي از فضلا، تنظیم احمد علی بابایی، تهران: دارالکتب اسلامیه، ۱۳۸۶ش
• تفسیر راهنما، علی اکبر هاشمی رفسنجانی، قم:بوستان كتاب(انتشارات دفتر تبليغات اسلامي حوزه علميه قم)، 1386 ش‌، چاپ پنجم‌
• محمدباقر محقق، نمونه بینات در شأن نزول آیات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه.