مقالات مقالات مجله سراج منیر سراج منیر شماره 36 وظیفه انسان در برابر بلا و حوادث تلخ

2. خدای بزرگ خیر و سعادت انسان را می­خواهد؛ زیرا او از ویژگی­های رحیم بودن، عدل، حکمت و سایر ویژگی­های کمال برخوردار است. برای رسیدن به مقام سعادت، یک راهِ مشخص وجود دارد و آن راه، بندگی است. راه بندگی با عبادت، خدمت به دیگران و جامعه محقق می­شود. یکی از راه­های بندگی دعاست. انسان با دعا می­تواند به مقام قرب الهی برسد و با رسیدن به این مقام می­تواند دیگران را نیز شفاعت کند و خداوند به برکت وجود او، دعا­ها را مستجاب می­نماید؛ مانند حدیث قرب­ با نوافل که در کتاب­هایی مانند صحیح بخاری و اصول کافی، آمده است.

3. معتقدان توسل به این حقیقت آگاه هستند که جهان بر اساس سنت­های الهی مدیریت می­شود: «أبی الله أن یجری الأمور إلا بأسبابها»؛ لذا هیچ چیزی نمی­تواند سنت­های الهی را تغییر دهد؛ البته دعا خود یک سنت است؛ چنان­که توسل نیز، گونه­ای دیگر از دعا و سنت الهی است که خدای بزرگ بر اساس حکمت، تغییر ایجاد می­کند؛ چنان­که در برخی دعاها آمده است: خدایا تو توسل را بر اساس حکمت می­پذیری؛ بر این اساس، وظیفه هر مسلمان این است که خدا را در هر حادثه­ای (شیرین و تلخ)، فراموش نکند؛ در عین­حال ممکن است، حادثه­ای تلخ مدت­ها باقی بماند؛ ولی نباید موجب تزلزل در ایمان و باورها گردد؛ زیرا هدف از دعا عبادت خداست و دعا به این معنا نیست که هر چه از خدا خواسته شود، او بدون تاخیر برآورده سازد.

4. یکی از اهداف بلا این است که انسان مومن، به بندگی خالص برسد و باور به خدا و غیب را از زبان، به قلب برساند و یقین قلبی پیدا کند. خدای بزرگ با سختی­ها، بندگان خود را بیدار نموده و به کمال علمی و عملی می­رساند؛ بر اساس آموزه­های دینی، خدای متعال هر دعایی را می­شنود و مستجاب می­کند؛ هرچند با تاخیر باشد؛ زیرا افزون بر وجود شرایط و زمینه­ها، گاه ممکن است، سنت الهی بر استمرار بلا و به مصلحت انسان باشد که بشر از مصلحت آن آگاه نیست.

5. راه مبارزه با کرونا و سایرآسیب­ها

برای مبارزه با کرونا و هر بلای دیگری، دو راه وجود دارد که عبارت­اند از:

1. دستورات بهداشتی که حاصل تجربه متخصصان پزشکی است؛

2. دستورات خدای بزرگ و ارتباط با او که اثرگذاری تمام اسباب به اذن اوست؛ حتی متخصصان به اذن او می­توانند اثرگذار باشند؛ حتی نماز، روزه، ذکر، دعا، توسل و مجموعه اسباب معنوی و عبادی نیز، با اذن خدا اثر می­کند؛ پس یک شفادهنده وجود دارد و آن هم خداست؛ از سویی، خداوند به­غیر از معجزه، در سایر موارد، به­صورت مستقیم و بدون ابزار و اسباب شفا نمی­دهد؛ هرچند در معجزه نیز اسباب نامرئی وجود دارد؛ بنابراین باید برای رفع آسیب­ها و امراض، با اسباب به درگاه خدا رفت؛ البته خدای بزرگ در هر یک از اسباب معنوی و مادی و داروها، یک خاصیت نهاده که می­توان با آن دعا و داروها، مرض را از بین برد. وظیفه انسان این است که تلاش کند تا به اسباب دست پیدا کند؛ همچنین، باید خاصیت هر دارو و هر دعا را بداند و بشناسد که کدام دعا و ذکر می­تواند در فلان مرض اثرگذار باشد؛ چنان­که در داروها نیز چنین است؛ در برخی داروها، پزشکان خواص آن را کشف کرده­اند؛ ولی هنوز باید تلاش فراوان انجام دهند و هم­زمان باید برای کشف داروی کرونا، دست به دامن ذات اقدس الهی شد و از راه دوم که بیان می­کنیم استفاده کرد.

6. راه معنوی و دعا: استجابت دعا، نیاز به ایجاد مقدمات دارد. اگر دعاهای ما مستجاب نمی­شوند، به­خاطر این است که شرایط را فراهم نمی­کنیم و بدون مقدمه و فراهم ساختن دل­ها، با لقلقه­ی زبان درخواست می­کنیم؛ البته شرایط، خیلی سخت نیست؛ بلکه گاهی اوقات با سیر کردن یک حیوان و ترحم به گربه یا سگ، به همه خواسته­ها می­رسیم؛ بر اساس برخی آیات و روایات، این راه­ها برای مصون ماندن از هر گرفتاری­ و مشکلی مفید است؛ لذا لازم است، پیش از انجام دستورات، چند مقدمه را فراهم نماییم.

7. نگاه و باور خود را به خدا درست کنیم. یقین داشته باشیم که خداوند می­تواند و امیدوار باشیم که حتما مستجاب می­کند؛ مگر مصلحت نباشد.

برخی تردید­ها را از خود دور کنیم و خلوص پیدا کنیم و در دل، غیر خدا را راه ندهیم.

اگر امکان دارد یک روز قبل از دعا روزه بگیریم و استغفار و توبه کنیم.

لازم به یادآوری است که آنچه ذکر شد، با توجه به روایات است و نقل این دستورات به­معنای آن نیست که همه در یک روز انجام می­شود؛ البته فراهم ساختن مقدمات لازم است.